In de Omgevingswet wordt het moment, dat iemand met succes vergoeding kan vragen voor planschade verlegd (planschade valt onder Afdeling 15.1 Nadeelcompensatie Omgevingswet). Onder de Omgevingswet wordt:

• planschade niet eerder worden aangevraagd dan het moment van realisatie van het bouwplan.
• waarde van de onroerende zaak voor en na het uitvoeren van het bouwplan bepaald om de schade te bepalen en te vergoeden.

Planschade valt onder Afdeling 15.1 Nadeelcompensatie Omgevingswet!

Hierdoor komt een einde aan de mogelijkheid dat vergoeding zou worden uitgekeerd voor iets dat nooit in praktijk werd gebracht.

Vanuit het algemeen belang geredeneerd lijkt dit redelijk, maar de impact voor benadeelden van publiekrechtelijke besluiten is enorm, want:

1. De nieuwe regeling maakt een einde aan planmaximalisatie en alleen de omgevingsvergunning geldt dan als schadeveroorzakend besluit. Ook het moment van de schadevergoeding wordt daardoor doorgeschoven.
2. Kopers houden al wel rekening met maximale uitvoering van het Omgevingsplan, waarderen de aankoopprijs af en de verkopende eigenaar wordt met deze “schaduwschade” opgezadeld.
3. Het normaal maatschappelijk risico bij waardevermindering wordt bij de Omgevingswet van een onroerende zaak verhoogd van 2% naar 5%!

Goede participatie = voordeelcompensatie!

Conclusie

1. Een consequentie zal zijn, dat benadeelden alles in de voorbereidings-, bezwaar- en beroepsfases uit “de kast” zullen halen om hun schade door waardedaling gecompenseerd te krijgen en bouwplannen zullen traineren, terwijl dit juist nu niet de bedoeling is van de Omgevingswet…
2. De daadwerkelijke vraag is of initiatiefnemers al “Omgevingswet-proof” ontwerpen en benadeelden maximaal laten participeren om maatschappelijk draagvlak te borgen bij de start van bouwplannen.….., want goede participatie = voordeelcompensatie!